اربعین در واقع قرارگاه عاشقان حسینی و شیفتگان اهل بیت(ع) است که هر سال میلیون‌ها نفر از چهارگوشه جهان به این قرار عاشقانه می‌آیند و اکثریت این زائران هم از قشر متوسط رو به پایین جامعه هستند.

این کبوتران عاشق می‌آیند تا بار دیگر با حضور خودشان به ندای هل من ناصر حسینی لبیک بگویند.

سال گذشته تعداد زائران از مرز 25 میلیون نفر گذشت، اما رسانه‌های غربی در سکوتی مرگبار این کنگره عظیم را که در نوع خود بی‌نظیر است سانسور و به خبرهای کوتاه و سطحی بسنده کردند.

با وجود تهدیدات امنیتی فراوان، مردم فوج فوج از چهارسوی جهان و از رنگها و ملیت‌ها و مذاهب مختلف به‌سوی کربلا رهسپار می‌شوند تا با مولایشان تجدید پیمان کنند.

هرچند سالهای گذشته هم مهاجرین با این حرکت عظیم همراه بودند، اما امسال اولین سالی است که مهاجرین افغانستانی مقیم ایران می‌توانند با دستورالعمل‌های مشخص به خیل عظیم عاشقان حسینی بپیوندند و در کنگره عظیم اربعین شرکت کنند.

بسیاری از خانواده‌ها دسته‌جمعی عازم هستند و بسیاری هم برای بار چندم اسم خود را در لیست زائران ثبت کرده‌اند.

«محمدحسین»، جوان 28ساله مهاجر که مدارک اقامتی خود و خانواده‌اش را در دست دارد و به دفتر کفالت برای ثبت نام آمده است، می‌گوید: سال گذشته به‌همراه خانواده به این سفر رفتم و امسال هم آمده‌ام تا به‌همراه پدر و مادر و برادران و خواهرانم به این سفر بروم، اما یک مهمان جدید هم به ما اضافه شده است و او همسرم است که برای اولین بار می‌خواهد به کربلا مشرف شود.

او در ادامه می‌گوید: وقتی ازدواج کردیم به همسرم قول دادم که او را ماه عسل به سفر زیارتی کربلا در ایام اربعین حسینی ببرم.

از او پرسیدم که "این سفر هزینه‌های زیادی برای شما دارد، سال گذشته رفته‌اید نیازی هست که این بار دسته‌جمعی بروید؟" و او گفت که "در راه امام حسین(ع) منطق معنایش تغییر می‌کند و چیزهایی جایگزین آن می‌شود، مثلاً ما با اینکه هزینه‌های زیادی بابت این سفر می‌دهیم و به‌جز هزینه سفر از کار هم می‌افتیم، با وجود این، برکاتی شامل حالمان می‌شود که با پول قابل سنجش نیست، باید به این سفر بروی تا معنای این حرفها را درک کنی. در دستگاه امام حسین(ع) و در راه امام حسین اگر یک‌هزار تومان خرج کنی، ده برابرش نصیبت می‌شود".

این را می‌گوید و لبخندزنان ادامه می‌دهد که "این شاید خیلی غیرمنطقی به نظر برسد اما وقتی به این سفر بروی و تجربه کسب کنی، می‌فهمی که چه می‌گویم".

آن‌طرف‌تر پیرمردی را می‌بینم که با عصا راه می‌رود و او هم منتظر نوبتش است، به او نزدیک شدم و علت رفتنش را جویا شدم.

گفت : "ما هرچه داریم از امام حسین(ع) داریم، وظیفه ماست که با حضور خودمان دل امام زمان(عج) را شاد کنیم".

از او پرسیدم، "برای شما پیاده‌روی سخت نیست؟" گفت که "درست است پیر شده‌ام و توان جسمی چندانی ندارم، اما عشق ابی‌عبدالله ما را به‌سوی خودش می‌کشاند، به‌قول شاعر که شور حسین است، چه‌ها می‌کند".

با خودم فکر کردم این مردم برای امامی که بیش از هزار سال پیش شهید شده، این‌گونه سر از پا نمی‌شناسند و از هر طیف و در هر طبقه‌ای خود را برای لبیک گفتن حاضر می‌کنند، اگر روزی برسد که امام زمان، مهدی موعود(عج) ظهور کند، چه خواهند کرد.